– Jeśli mi zerwie połączenie, to znaczy, że już przejechałam granicę. Dziękuję Ci.
– Za co dziękujesz…?
***
Bohumin, wąski peron, na torach po obu stronach podstawione są pociągi jadące w przeciwnych kierunkach. Fosforyczne światło, krótkie wagony pełne śpiących ludzi, którzy pachną zmęczeniem i drogą. Wsiadam, przesuwam się pomiędzy znieruchomiałymi ciałami, znajduję pusty przedział. Zapadam w letarg, w którym – jak w filmie – przesuwają mi się przed oczami ostatnie dni, pełne cudownych sprzeczności zmaksymalizowanych końcem lata.
Jest koniec roku 1956, może 1957. Dostałam misia z Nicei. Misia Francuza – tak go nazwałam. Mruczał, miał cudowne nylonowe, jasne, kudłate futerko i filcowe łapki. I był tak bardzo inny od twardych, żółtych lub brunatnych misiów, jakie dotychczas widziałam. Ale czy lepszy?
Nicejski misio ląduje w objęciach małej dziewczynki w Mielcu. Działa tam sektor lotniczy socjalistycznego kraju i jego narodu. Rodzinny Poznań mojego ojca liże rany po wypadkach czerwcowych, a Warszawa – już po marcu i po przemówieniu Gomułki w październiku 1956.
Świat tej dziewczynki to socrealistyczne bloki małego miasta i kapitalistyczny misio. (Obecnie ma zoperowane, pocerowaniem łapki, bo mole je poraniły).