„Po tysiącu lat mieszkaniec Polski szukając pokarmu duchowego, natyka się na rumowisko pokruszonych złudzeń i albo ma katolicyzm, albo nie ma nic”
– Czesław Miłosz
Niezbędnik ateisty. O łapaniu oddechu, kiedy duszno
Książki
Ile zostanie w nas człowieczeństwa, czyli „Miasto ślepców” José Saramago
Skoro nie możemy żyć jak ludzie, postarajmy się przynajmniej nie żyć jak zwierzęta.
***
Na pogrążone w codzienności miasto pewnego dnia spływa mleczna biel. Początkowo kapie delikatnie, zalewając oczy Pierwszego Ślepca, który w panice biegnie do Okulisty. Ten traci wzrok następnego dnia rankiem, kiedy orientuje się, że oprócz jasności zniknęło wszystko inne. Powoli – choć jeszcze tego nie wiemy – biała fala zalewa całe miasto. Czytaj dalej
Ile dla miasta może zrobić jedna powieść? Wokół „Królowej Salwatora”
Jeszcze w marcu miałam Wam opowiedzieć o pewnej książce o Gdańsku.
O dzielnicy, do której „lepiej nie wchodzić”, która jest wyrzutem sumienia dla wielu gdańszczan, którą trudno chwalić się przed światem w mediach społecznościowych. Biskupia Górka to dzielnica, która Gdańsk boli. Czytaj dalej
O czym szepcze morze
Morze Bałtyckie większości z nas kojarzy się z wakacjami, podczas których pada, na plażach (w nieliczne słoneczne dni) zalegają parawany we wszystkich możliwych kolorach, a przejrzystość wody (zawsze za zimnej), do której się wchodzi „pomoczyć” pozostawia bardzo wiele do życzenia. Nie szanujemy Bałtyku, myślimy o nim jak o nieciekawym, uboższym krewnym Morza Śródziemnego, Adriatyku czy innych ciepłych, turkusowych wód.
Wyspa Dusz. Szaleństwo jako norma
Społeczeństwo to surowa matka. Nikogo nie kocha. Stawia tylko wymagania i rzadko nagradza.
– Johanna Holmström Wyspa Dusz
***
Kristina utopiła własne dzieci. Wiecznie przemęczona, niedospana, oszalała ze zmęczenia kobieta po prostu oddała je wodzie. Kiedy zdała sobie sprawę z tego, co zrobiła – zapadła się w sobie. Tak właśnie trafiła na wyspę, na której znajduje się żeński szpital dla obłąkanych, z którego wychodzi się jedynie na cmentarz znajdujący się przy pobliskim kościele. Czytaj dalej
Ana Matusevic: #Bookstagram – polemika
Po napisaniu przeze mnie tekstu „#Bookstagram: jedna z chorób współczesnej kultury” otrzymałam mnóstwo komentarzy, wyrazów zgody i niezgody. Mnóstwo z Was przeczytało ten wpis, za co dziękuję. Ana Matusevic natomiast – związana z Instytutem Kultury Miejskiej w Gdańsku i bardzo przeze mnie ceniona animatorka kultury i zagorzała czytelniczka, a także autorka bloga „Jak Malowany” – zapytała mnie, czy znajdzie się na Okruchach miejsce dla polemiki. Jej rezultat – odpowiedź Any na mój tekst – przedstawiam Wam poniżej i zapraszam do lektury oraz dalszej dyskusji
Autorka Okruchów Czytaj dalej
#Bookstagram: jedna z chorób współczesnej kultury
Zawsze wydawało mi się, że internet to wspaniałe narzędzie, które pozwala nie tylko komunikować się ludziom z całego świata, ale przede wszystkim służy do zdobywania wiedzy oraz dzielenia się własnym dorobkiem (w różnych dziedzinach). Przeświadczenie to początkowo wzmogło powstanie mediów społecznościowych, bez których większość z nas nie wyobraża sobie dziś świata – ale ostatnio, wchodząc na Instagram, mam co do tego wszystkiego coraz większe wątpliwości. Czytaj dalej
Historia sztuki jako przedmiot konsumpcji
Proces zdobywania wiedzy coraz bardziej przypomina dziś proces konsumpcji.
Historia sztuki stała się w ostatnim czasie modna. Przeżywa falę swojej popularności tak intensywnie, jak kilka lat temu przeżywało ją w Polsce latte ze Starbucksa (dziś zwykłe latte jest już passe, dziś zamawia się sojowe, odtłuszczone, koniecznie z ziaren kawy z eko plantacji certyfikowanej przez specjalnie do tego celu założone stowarzyszenia i fundacje). Czytaj dalej
Nieustanna ciekawość miasta. O Rzymie z historią w tle oczami Bożeny Fabiani
Jest lipiec. Gorący, zawiesisty wieczór. Mieszkam w rejonie metra Cavour, wychodzę – przy chodniku rosną drzewka cytrusowe pachnące aromatycznie do zawrotu głowy.
Rzym po zmierzchu ożywa i staje się tak bardzo różny od turystycznej stolicy znanej z folderów reklamowych biur podróży oferujących objazdowe wycieczki. Paradoksalnie, miasto wycisza się, a jego puls przechodzi w pogłos śmiechu i stukających kieliszków, filiżanek do kawy stawianych na porcelanowych spodeczkach, wreszcie – zaśpiew rozgrzanych, tramwajowych szyn.
W starożytnych ruinach zamieszkuje dziś niepoliczalna ilość kotów. Czytaj dalej