Nie było mnie tu długo – w rzeczywistości dużo dłużej, niż czas mierzony od ostatniego wpisu.
Kiedy człowiek znika, to w pewnym sensie zabiera ze sobą swoją część świata. Zdarza się też, że ludzie znikają porzucając swoją rzeczywistość, uwalniają się z niej jak ze zużytej, wężowej skóry. Czytaj dalej
Jestem.
Będąc, mam świadomość drobnych, codziennych czynności, których nie wykonuję mimochodem. Czasem liczę oddechy. Czasem myślę nad tym, ile razy w ciągu doby może bić moje serce, ile z tych uderzeń to niezbyt rytmiczne, zdenerwowane podrygi, które gdzieś tam odzywają się bólem i niepokoją mój mózg. Czytaj dalej
czułem jak wyzwalam się
od zbędnego nadmiaru energii
w którą wyposażyła mnie młodość
możliwe
że mógłbym użyć jej inaczej
np. napisać 4 reportaże
o perspektywacz rozwoju małych miasteczek
ale
…….mam w dupie małe miasteczka
Andrzej Bursa, Sobota
***
Otwierając korespondencję z sz. pp. pracownikami działów PR można pozwolić sobie na wrażenie, że przestrzeń implodowała. Zapraszają mnie na spotkanie, które ma odbyć się w placówce księgarni z pretensjonalną nazwą i pomarańczowym logotypem, która znajduje się przy ulicy W., jednakże nie sprecyzowano, w jakim mieście. Nie podano nawet części naszego pięknego kraju, którą powinnam brać pod uwagę chcąc wybrać się na to wydarzenie, które z pewnością zrzeszyć ma grono zacnych ludzi kultury. Czytaj dalej
Pamięć miejsc odżywa we mnie ostatnio jakby zza niedomytej szyby.
*** Czytaj dalej
Niemal codziennie pokonuję odległość sześciu, siedmiu mil, idąc drogą wiodącą skrajem pól i lasów, będących istotą prowincji w hrabstwie Norfolk, które karmi niemal całą Anglię.
Tylko tu ziemia jest tak żyzna i łaskawa dla człowieka. Tylko tu zimy są tak łagodne. Czytaj dalej
Pierwsze tygodnie 2011 roku. Chrupiący od mrozu śnieg pod stopami, na których mam czerwone, lekkie tenisówki z delikatnej skórki. Za zimno, by w nich chodzić, w końcu to początek lutego, który w Warszawie bywa zimny, bardzo; co chwila więc spuszczam wzrok i pilnuję, by nie zamoczyć butów – ale przecież wyszłam tylko po chleb. Niemal biegiem. W pewnym momencie jednak zatrzymuję się i ze zdumieniem dostrzegam; ten śnieg jest biały. I skrzy się w słońcu jak drobno pocięte diamenty. Czytaj dalej
Może prawdą jest, że w chwili, gdy oduczyliśmy się szukać głębi znaczeń własnych słów, nasze mity zaczęły powoli osuwać się w niepamięć. Czytaj dalej