Lubię złe książki.
Lubię czasem czytać literaturę, która zeszmaca człowieka intelektualnie, poniewiera nim, a potem trzeba szorować się czymś porządnym, bądź nawet podejmować czytelniczą abstynencję.
Chłam wykazuje działanie kojące, również rozrywkowe – niedoceniona jest rola kiepskiej książki. I każdemu, kto brzydzi się nią – polecam, przełam się, spróbuj, zanurz się w bagnie literatury tak złej, że żal będzie dalej wierzyć we własny literacki gust!
Dlaczego feminizm dziś tak bulwersuje…?
Bo burzy oczywistości. Bo wdziera się w zakres ustalonego porządku rzeczywistości, w którym seksizm jest na porządku dziennym. Ubrany w formę żartu, bon-motu stworzonego wyłącznie na potrzeby krotochwili w mediach społecznościowych, nie budzi już niczyjego gniewu.
Świat Tolkiena był dla mnie zawsze wytchnieniem od wszechobecnej w fantastyce schematyczności, powtarzalności motywów i płytkości. Do wczoraj nie sądziłam, że można go zmasakrować tak bardzo, jak udało się to zrobić Peterowi Jacksonowi w ostatniej części trylogii bazującej na powieści Hobbit: tam i z powrotem.
Po raz pierwszy od dawna weszłam do Empiku, bo legenda głosi, że kiedyś, u zarania dziejów, sprzedawano tam książki.
Znalazłam ich śladowe ilości, gdy już przebrnęłam przez o wiele za drogie artykuły papiernicze i prasę, z której znów nie mam ochoty wziąć do ręki ani jednego tytułu. Pierwsza półka? Literatura epistolograficzna. Dużo.
Od 1998 roku żyję w świecie, w którym wszystko mam na wyciągnięcie ręki. Muzyka, filmy, tysiące książek we wszystkich językach, w jakich jestem w stanie przetwarzać tekst. Recenzje (albo teksty, które aspirują do bycia recenzjami), opinie, listy bestsellerów. A każda treść – w milionach kopii (często nielegalnych).
Nie wiem, kiedy umknęła mi zdolność adaptowania się do prędkości, z jaką świat przepada do przodu. Nie wiem, kiedy uświadomiłam sobie, że żyję w świecie papierowych tygrysów, niezdolna do notowania, liczenia i myślenia na sposób cyfrowy.
Pamiętam za to moment, kiedy dostałam swój pierwszy, własny komputer, taki tylko mój. I że chyba zbiegło się to w czasie ze śmiercią mojej ciotki i tym jakimś smutkiem, bo jednocześnie rozstałam się z moim pierwszym chłopakiem, M., tym od fizyki kwantowej i długich, mysich włosów.
Pamiętam porządek, niemal pedantyczny, jaki utrzymywałam w swoich dokumentach na dysku. Moje surrealistyczne opowiadania i pierwsze kroki w serwisie Poema.art.pl. Literatura. Słowo. Bo do czego innego może służyć Internet, jak nie do tego? To wydawało się oczywiste, naturalne.
Potem, kilka lat później, w największej depresji, ten sam komputer stworzy mój pierwszy fraktal. Nauczę się – nieco przypadkiem – do czego służą Photoshop i matematyka razem wzięte. Wyleczę sobie tym głowę, dzięki komputerowi będzie mi się dalej chciało.
Czasami wielka pustka, bo od tamtego momentu, kiedy tata wniósł mi do pokoju jednostkę centralną i monitor, minęło równo 11 lat, a ja w pewnym momencie zaczęłam zatracać umiejętność pisania. Internet nie służy wcale temu, by rozwijało się słowo. By kwitła kultura. Internet niczemu z tych wszystkich ładnych, mądrych rzeczy nie służy. I – może to infantylne, wspominać o tym – prawdziwy okazał się tekst z pewnego mema, z głupiego obrazka, który ktoś wrzucił na Facebooka – mamy do dyspozycji nieskończone źródło wiedzy, a zajmujemy się oglądaniem idiotycznych zdjęć kotów i rozbieranych panienek.
Dopisek z 12 lutego 2015: jestem tak paskudnie zniesmaczona tym wszystkim. Tym, że pop-kultura, pop-dziennikarstwo i pop-informacje. Nie chce mi się przez to brnąć. Tak po prostu. Może tu kiedyś jeszcze przyjdę.
Jakiś czas temu zrozumiałam, że gdziekolwiek będę na dłużej chciała znaleźć dom – tam musi być morze. Bo morze jest czymś, co wnika w człowieka. Kiełkuje w nim, zapuszcza korzenie bezwzględną, długotrwałą miłością, która chyba nigdy nie wygasa – najwyżej tli się niepozornie, ale wciąż ciepło i mimo wszystko potężnie.
Jest sobota, 27 września. Zaczyna się Pamiętnik z Powstania Warszawskiego według Białoszewskiego; spektakl dyplomowy studentów IV roku Studium Wokalno-Aktorskiego.
To jeden z tych dni w teatrze, kiedy czuję się dobrze nawet w chwili, w której sala wypełnia się publicznością. Dyskomfortem jest jedynie moment wejścia i ta krótka, choć przedłużająca się nieznośnie, rytualna scena przed rozpoczęciem spektaklu; rozmowy, wyłączanie telefonów, nadmiar perfum w trefionych włosach, błyszczące rajstopy. Trzeba się pokazać. Usiąść. Rozgościć. Zawłaszczyć nieco przestrzeni.