Muranów zbudowano na gruzach Getta. Podobno część bloków stoi na usypanej z gruzów skarpie. Mają charakterystyczne, niewielkie okna. I pamiętam, że kiedyś w każdym z tych okien suszył się powieszony za nogi zając, na mrozie kruszał na święta – opowiada M., obierając drobnymi palcami ogórki na jej letni sos tzatziki.
Category Archives: Życie
Może będzie jakiś cud…?
Czy jesteś pewien, że skorzystałeś ze wszystkich możliwych promocji przed „Gwiazdką”, a prezenty, które podarujesz w tym roku, są dostatecznie „trendy” i nie przyniosą ci obciachu, nie postawią cię w złym świetle przed rodziną przy wigilijnym stole…? Czytaj dalej
Londyn. Zbyt szeroka rzeka
Drogi nas w inne drogi prowadzą – i może
Nie zjawię się w tym samym miejscu po raz drugi
Robert Frost, Droga niewybrana
*** Czytaj dalej
Mogę pogodzić się ze śmiercią
Mogę pogodzić się ze śmiercią, jeśli pozwolisz mi ją odczarować. Jeśli nie będziesz nalegał, bym chciała wieczności (to groźba, która jak miecz, wisi nade mną zawsze, gdy zasypiam). Czytaj dalej
Seksowne księżniczki. O stereotypizacji kobiet
Dlaczego feminizm dziś tak bulwersuje…?
Bo burzy oczywistości. Bo wdziera się w zakres ustalonego porządku rzeczywistości, w którym seksizm jest na porządku dziennym. Ubrany w formę żartu, bon-motu stworzonego wyłącznie na potrzeby krotochwili w mediach społecznościowych, nie budzi już niczyjego gniewu. Czytaj dalej
Korporacje boją się ciemności
Miasto nie zasypia nigdy – w budynkach, gdzie mieszczą się biura potężnych korporacji, światło nie gaśnie nawet na moment.
Korporacje najbardziej z nas wszystkich boją się ciemności – wygaszenie świateł w biurowcach to anomalia. To powiedzenie wprost: “nie jesteśmy aktywni 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu”. Przyznanie się do niewydolności systemu. Do pracy w jednej strefie czasowej i w jednej zmianie (to dyskwalifikuje w wyścigu do biznesowej potęgi). Czytaj dalej
Na marginesie: o dostrzeganiu barw
Pierwsze tygodnie 2011 roku. Chrupiący od mrozu śnieg pod stopami, na których mam czerwone, lekkie tenisówki z delikatnej skórki. Za zimno, by w nich chodzić, w końcu to początek lutego, który w Warszawie bywa zimny, bardzo; co chwila więc spuszczam wzrok i pilnuję, by nie zamoczyć butów – ale przecież wyszłam tylko po chleb. Niemal biegiem. W pewnym momencie jednak zatrzymuję się i ze zdumieniem dostrzegam; ten śnieg jest biały. I skrzy się w słońcu jak drobno pocięte diamenty. Czytaj dalej
Okruchy z Sieci #3
Jak wygląda życie człowieka w świecie zdominowanym przez technologię? Czy liczy się dla nas już tylko efektywność, wydajność tego, co robimy, mierzona punktami aktywności w aplikacjach służących do planowania zadań…? Jak rozumiemy dziś sztukę i samych siebie, i czy w ogóle jeszcze analizujemy własne „ja”…? Czytaj dalej
Śniąc o Wyspie
Kiedy miałam dziewięć lub dziesięć lat, śniłam o Wyspie.
Widziałam ją, skrytą we mgle, wyniosłą swoim klifowym nabrzeżem. Widziałam ją, będąc we śnie na łodzi, na wzburzonym, sinym morzu.
Bałam się zapytać mamę, czy żeby dostać się na Wyspę, potrzeba wizy. Czytaj dalej